Anneke Bogaerts

1. Ik groeide op in/bij...

Ik ben Anneke, dochter van Maria Budts en Herman Bogaerts. Ik ben ervan overtuigd dat de meeste mensen van de Haa mijn ouders wel zullen kennen. Tot in 1994 heb ik op de Haa gewoond. Ik denk er met nostalgie aan terug. Met de vlo naar ’t school, en nee mijn ouders vergezelden me niet, dat was nog het pré-Dutroux tijdperk. Voor den donkere thuis en een KW-ke in het zakske van awe vlo. Ik legde kilomeeeeters met de vlo af, naar Merkaa voor de trein te nemen naar de grote school in Lier, naar Balder, naar de scouts in Nijlen enz.

„We hadden ons hart meteen verloren in Curaçao! Elke dag zon en 32°“

Men legde er niet zoveel eieren onder. Met de vlo naar ’t school en eens thuis, meehelpen op de boerderij, ik vond het geweldig, als ik maar buiten kon zijn, in de bomen klefferen, kattekwaad uithalen, gangen maken in een maïsveld of hoog gras en dan naar ons voeten krijgen van onze pa, boontjes plukken op ellenlange gewenten, pekes busselen, patatten rapen, de koeien en varkens eten geven, de meutekes laten drinken, onkruid tussen den bijet(bieten) gaan hakken, spruiten plukken en later ook kuisen, stiekem kampen bouwen op de strozolder tot vava erachter kwam, met den trakteur rijden bij nonkel René, dikke schellen kees van de melkerij eten die vava zelf af zo’n grote bol kees sneed, cross- en slijkpistes maken op het veld en met ons klein vlokes (nen mountainbike kregen we niet) een cross nadoen zoals de grote jongens (toen Stefan Everts en Eric Geboers) en trofeebekers van zilverpapier maken. Ik zag zo zwart als nen hoge hoed tot ons ma haar ongenoegen en had altijd wel ergens een schavak af, een groot contrast met mijn zus Ilse die haar kleren waren altijd om door een ringeske te halen. Ik heb zelfs ooit in de goal gestaan bij de jongenssjotterkes van de Haa (bij gebrek aan nen keeper), sketchkes spelen bij de Heikneuters met Nadia Hendrickx, Katrien De Belser, … en de Kwb, jeugdtoneel onder leiding van Frans Busschots, interviews bij radio Heikant, ik was er overal gere bij.

Op school keek ik op naar Zuster Margareta, ze noemde me een zonnekind, achteraf gezien heeft ze nog gelijk gehad ook. (Ik hou niet van koud en regen ;-)) Les krijgen van ons tante Jen (Julienne voor jullie), schepsnoep in grote potten gaan kiezen bij Lieke voor 5 frank en als puber op zaterdag naar de mis gaan ipv op zondag want dan gingen mijn ouders mee en ondertussen met mijn eerste vriendjes afspreken in het weggeske naast de chiro, achter de kerk (en daar stonden veel netels ;-)) of achter in de Smisse of de grot afspreken. Spannend. En God zag dat het goed was. Bij deze, ma en pa, ik ben niet altijd braaf naar de mis geweest. Eigenlijk nooit geweten of ze erachter zijn gekomen.

Ja, toen zat men nog buiten op straat in de zomer, tegenwoordig komt men thuis van het werk, den auto binnen, gaan de rollen naar beneden en zit men in hun privé-tuin of terras achteraan, aan de TV, computer of swipend op de smartphone. Word ik oud? Is dit nostalgie zoals ze zeggen? Of is dit echt allemaal jammer genoeg verdwenen en is het nu ieder voor zich. Heeft de social media wel degelijk het sociale leven verslagen?

2. Ik vertrok ...

Op 29 augustus 2016, na twee jaar voorbereiding, naar het Caribische eiland Curaçao, het land waar de zon bijna altijd schijnt, samen met mijn grote liefde, mijn man Peter en onze 3 honden. Dat klinkt goe hé! Dat is het ook, ik vind het nog steeds heerlijk, opstaan en 99% kans op zon, het geeft je instant energie. Je leeft hier dan ook met de zon, letterlijk, je staat vroeg op (5.30-6 u) en gaat vroeger slapen als in België. Hoe beland je nu in Curaçao? Awel, het is wat een klassiek verhaal: we hadden beide een drukke job in de sales, werkten 6 op 7, klopten vele uren en zagen elkaar niet veel. Schoon Spaanse villa, teveel schoenen (volgens Peter), weinig thuis. Op vakantie zeiden we steeds, later gaan we naar de zon, als we op pensioen zijn, en dan kwam darmkanker om de hoek en 7 jaren kliniek in, kliniek uit, 17 operaties verder, Peter zijn broer die plots sterft, het doet wat met een mens! Wat als later niet meer komt? Door de chemo was het kinderverhaal ook niet meer voor ons weggelegd, het was nu of nooit … We begonnen uit te zoeken waar we wilden wonen in Europa, we probeerden Italië, Spanje, Portugal, Zankynthos is even héél dichtbij geweest, … allemaal op zich heel mooi maar de echte klik bleef uit, tot we in Curaçao belandden. Het was liefde op het eerste gezicht!

Het is moeilijk uit te leggen, het plaatje klopte direct: de vriendelijke mensen, het relaxte Caribische sfeertje, poko poko (langzaam aan), de hoofdtaal is Nederlands en Papiaments (een mengelmoes van NL, Afrikaans, Spaans en Portugees) is de taal van de originele bewoners van Curaçao, een taal die voortkomt uit de slavernij die hier vroeger hoogtij vierde), al spreken de meesten hier vloeiend 4 talen. De zon, de helder turqoise blauwe zee van 29° ... we gingen direct overstag en 3 dagen later stonden we ons eerste huis te bezoeken. Uiteindelijk hebben we er nog tientallen bezocht vooraleer we 2 jaar later ons Kas Amigu (vriendelijk huis in het Papiaments) vonden. Ook dat ging niet van een leien dakje. Het pand was in gebruik als kantoorgebouw en moest helemaal gestript worden. Dat gaat allemaal wat anders dan in België. Een aannemer werkt hier niet met vaste mensen, werkvolk daagt na uitbetaling niet meer op en staat ineens 2 weken later terug voor je neus. Materialen zijn niet voorradig of kennen ze niet, materiaal verdwijnt, 3 aannemers later hebben we uiteindelijk zelf alles afgebouwd, … het heeft ons bloed, zweet, véél geld, geduld, heel wat tranen en grijze haren gekost om van het huis een accommodatie te maken voor gasten. Gelukkig is Peter superhandig! Zonder hem hadden we ons gastenhuis Kas Amigu niet kunnen waarmaken.

„Curaçao is het land met de meeste feestdagen ter wereld“

Ik ben nog steeds supertrots op hem. Bijna alles wat je in Kas Amigu ziet heeft hij zelf gemaakt, zelfs een groot deel van het meubilair. Juni 2018 was het dan eindelijk zover en hebben we voor het eerst gasten mogen ontvangen. Heerlijk om onze gasten in de watten te mogen leggen, indien gewenst ontbijt maken met telkens iets anders geserveerd op je eigen terras zonder op de leuze (klok) te kijken, de mooiste plekken van ons geliefd Curaçao te laten zien, de verhalen van de gasten ’s avonds onder de loungehoek. Het wordt meer als eens gezellig laat:, in onze honestybar staan vele Belgische biertjes en dat wordt erg gewaardeerd door onze gasten. Chillen op het strand bij de mooiste zonsondergangen, bbq, snorkelen met de schildpadden en de gekleurde vissen, duiken, salsa, cocktails, het buitenleven, bida ta dushi (geniet van het leven). Stress en tijd is hun ongekend. Hier maakt men nog tijd voor elkaar. Op zakelijk vlak is dat niet altijd handig maar anders heerlijk.

Curaçao staat ook op de UNESCO erfgoedlijst en terecht. De beroemde gekleurde koloniale huizen van de handelskade in Willemstad, wie kent het niet? Er is altijd wel wat te doen: live music en elke dag happy hour!

3. Het leven in mijn deel van de wereld is

Anders dan wat je op TV ziet. De ‘ik vertrek’-verhalen staan ver van de werkelijkheid. Met dat soort programma’s hebben mensen vaak een idylisch beeld van werken onder de zon. Een paar uurtjes per dag en je kan de hangmat in. Was het maar waar. Een vrije dag of een weekend is er niet meer bij. Er komt héél wat bij kijken en héél veel poetsen, wassen en strijken. Ik kan je verzekeren dat het hard werken is, op momenten dat jouw gasten aan het genieten zijn. Bij een temperatuur van 30°-32° is dat niet altijd zo evident. De zon is hier snoeihard, vooral van juni-september als de zon hoog staat. We hebben nog nooit zo hard gewerkt als nu, we moeten noodgedwongen van veel markten thuis zijn. We hebben er geen seconde spijt van, ondanks alle tegenslagen. Je moet als koppel sterk in je schoenen staan of ik kan je verzekeren dat je relatie het niet haalt. Gelukkig zitten Peter en ik op dezelfde lijn en hebben we tot hiertoe geen woorden gehad. Samen sterk! We steunen elkaar als de ene eens in een dipje zit en gaan voor 200% voor ons Kas Amigu.

Corona heeft ons een moeilijk jaar gebracht, net nu de boekingen goed begonnen te lopen. Er is hier geen steun van de overheid, noch een vangnet. Dat soort zaken zijn in Europa veel beter geregeld. We houden ons hoofd boven water met wat bij te klussen. Af en toe hebben we een boeking uit Nederland (code geel). We vermoeden dat vele mensen terug op reis willen eens het vaccin er is. Wij zijn er alvast klaar voor. Better days are coming!

4. Wat ik vaak/nooit mis is ...

Ook een klassieker, ik mis familie en framily, al moet ik zeggen dat het met de moderne middelen wel een pak makkelijker is. WhatsApp, Messenger, skype,... alles wordt benut. Met sommige mensen heb ik zelfs meer contact dan vroeger in België. Vriendschappen zijn veel hechter en vooral echter! Vaak zet ik de telefoon mee op het aanrecht terwijl ik aan het koken ben of aan het poetsen ben. Er wordt wat afgetaterd. Afstand wordt zo heel klein en dan ben je er toch een beetje bij. Echt grote gebeurtenissen en feesten zoals geboortes en huwelijken,… dat doet wel pijn om te moeten missen. Dan rollen er al wel eens tranen. Ik mis mijn huisdokter mevr. Robben, een paar woorden en ze wist wat er aan de hand was. Ze kende mijn voorgeschiedenis en wist meteen als het mis zat. Dat is hier een pak moeilijker. Hier is het wat op de Amerikaanse wijze, je bent privé verzekerd voor basis gezondsheidszorg. Peperduur!

Het assortiment eten is hier bijzonder ruim door de multiculturele gemeenschap, er zijn wel meer dan 50 nationaliteiten op Curaçao. In de supermarkten liggen groenten en eetwaren die ik nog nooit gezien had. Men houdt hier van lekker eten, dat zie je er dan ook aan, ontzettend veel restaurants en foodtrucks. Verhongeren ga je hier zeker niet! Enkele dingen hebben ze hier niet of zelden en zeker niet zo goed als in België: echte préparé zoals van de Kens en kaas vers van het mes, chocomousse, carnavalvlaaikes, smurfentaart en koffiekoeken van den Etienne, de beste aller tijden! En op 1 ons ma haar peperkoekentaart! Niet te evenaren.

Ik mis niet de files, het gerush, de prestatiedrang, de stress, de lange uren in de auto, het koude, natte weer, ook de seizoenen mis ik niet (ik ben gewoon geen wintermens, ik fleur helemaal op van de zon), de egoïstische mensen, de klagers en zagers, de flitspalen (hier zijn er 2, ze werken niet, maar ze hebben ze wel).

Hier wensen de mensen je elke dag een fijne dag, een goede middag, goede avond, op maandag een fijne week en uiteraard op vrijdag een fijn weekend want dan begint happy hour! Ook mensen die je niet kent, een klein gebaar maar het brengt een lach op je gezicht. Men loopt je niet zomaar voorbij. Ik hou ervan.

5. Ik kom terug naar de Hei als...

Goh, zeg nooit, nooit, maar als het aan mij ligt zie ik mij niet terugkomen en Peter ook niet. Ik heb hier alles wat mij gelukkig maakt, mijn man, de zon, een eenvoudiger en gezonder leven, een zaak die we samen uitbaten en al het mogelijke doen om onze beleving over te brengen aan onze gasten om hun een droomvakantie te laten beleven. Meer hebben we niet nodig. En samen oud worden op Curaçao lijkt ons ook niet verkeerd.

Uiteraard komen we nog naar de Haa voor familiebezoek. Door het coronaverhaal zit dat er niet onmiddellijk in maar zodra het kan staat het op de planning. Er staat namelijk een héél belangrijk huwelijk in 2021 op het lijstje! Ik hoop van harte dat ik er bij kan zijn.